We hebben contact met Laurens van der Zee, die al 15 jaar buddy is van een cliënt, die om verschillende (o.a. administratieve) redenen pech had in de rechtsgang en al 18 jaar in Wageningen is. Iedereen die betrokken is bij deze cliënt acht het onmogelijk dat hij nog terug kan naar zijn geboorteland Ethiopie, waar hij inmiddels totaal ontheemd is en niemand meer heeft.
Hallo Laurens,
Je bent naast ex-stadsdichter, betrokken Wageningse burger en muzikant ook een hele trouwe buddy voor een cliënt van ons. Wil je vertellen hoe jouw betrokkenheid bij VOD is begonnen?
In 2004 vroeg een vriend van mij, Dedde de Jong – een van de initiatiefnemers van het Generaal Pardon – ons, een paar nachten een cliënt in ons tuinhuisje te huisvesten. Dat hebben we gedaan. Wat later kwam hij met een urgent ‘geval’, een jongeman die op straat zwierf terwijl het winter was. Uiteraard hebben we ook hem ons tuinhuisje aangeboden. Zo begon onze kennismaking met de persoon voor wie wij af en toe zorgen – het woord buddy is iets te groot. Het zou voor een paar dagen zijn maar hij is al met al bijna een jaar gebleven omdat er geen plek voor hem kwam en omdat hij regelmatig door de IND tijdelijk in een asielzoekerscentrum werd geplaatst, tot in Groningen toe. Zijn zaak bleek ongekend gecompliceerd te zijn. Maar daar hadden en hebben wij sowieso geen verstand van
Hoe lang sta je deze meneer al bij, en op welke manieren is dat geweest?
Sinds de winter van 2004 op 2005. Eerst ongeveer een jaar in ons tuinhuisje, met af en toe gezamenlijk eten, en veel praten over zijn leven en over zijn mogelijkheden hier. Ook hebben we allerlei dringende brieven aan zijn advocaat, aan VOD en anderen geschreven in de naïeve hoop dat dat iets zou uitmaken.
Wat voedt jou om dit contact zo lang aan te houden? Van VOD “hoef”je maar 1/ 1,5 jaar buddy te blijven.
Iemand die buiten zijn schuld in nood is (oorlogsvluchteling) en al zijn familie moest achterlaten, en ook nog eens een jaar op onze lip heeft gezeten, wordt vrijwel een familielid dat je niet in de steek kunt laten. Komt bij, dat hij een zeer sympathieke en uiterst integere persoon is, wie je een nieuw leven hier gunt.
Vind je het niet moeilijk om het leed van deze man te aanschouwen?
Ja dat vinden we zo triest en onrechtvaardig dat we er niet los van konden komen de eerste jaren. Daarna zijn we ons er een beetje voor gaan afsluiten al schaam ik me nog steeds voor het Nederlandse en Europese asielbeleid – hoe kunnen zulke steenrijke en zogenaamde christelijke landen zo ijskoud zijn. We staan er handenwringend bij en snappen eigenlijk ook niet wat zijn advocaat nog voor hem doet. Zeker nu Amnesty voor deze stagnerende ‘gevallen’ opkomt meen ik dat VOD en de advocaat of advocaten alles op alles moeten zetten om de diaspora van deze vluchteling te beëindigen. Hij is al ontheemd ( en getraumatiseerd) sinds de revolutie in zijn land in 1991! De situatie van deze jongen van dichtbij meemaken heeft me als stadsdichter geholpen, gedichten over deze drama’s te maken van binnenuit.
De situatie van deze cliënt is moeilijk. Wil je iets kwijt over zijn
situatie, zijn weg in NL en wat je daarvan vindt, of van het asielbeleid in NL?
Zie bovenstaand antwoord. Dat een vluchteling niet eens mag werken of studeren vind ik onrechtvaardig en contraproductief, want de asielzoekers die ik heb gesproken willen niets liever dan zelf een bijdrage leveren aan hun levensonderhoud. In ons vergrijzende land kunnen we bovendien sterke krachten binnenkort goed gebruiken, een win-winsituatie zou het kunnen zijn dus.
Zijn dit de drijfveren voor jou om betrokken te blijven bij VOD en vluchtelingen in Wageningen?
Ja. Soms kan ik iets praktisch doen door spullen te transporteren. De onmacht om iets aan de situatie rond onze vluchteling te doen wil ik niet nog eens meemaken, dus we worden geen buddy van iemand anders. Al zou het misschien handig zijn om eindelijk eens mijn geleerde Arabisch in het echt te oefenen in plaats van in een boek…
Wat wens je VOD en haar cliënten toe zo rond deze jaarwisseling?
Dat VOD successen boekt in het zware en confronterende en soms hopeloze werk dat jullie al zolang doen, en dat er voor de cliënten een einde komt aan hun lijden, zodat we ons met z’n allen niet meer voor ons land hoeven te schamen.
Dank je!
