Sinds 2020 is De Leemkuil aan de Keijenbergseweg naast een ProcesOpvangLocatie (POL) ook een AZC geworden. Veel mensen weten dit niet, en al helemaal niet wat de dramatische gevolgen hiervan kunnen zijn. Hieronder leest u een exemplarische anekdote.
Op vrijdagmiddag ontvangt VOD een telefoontje van Vluchtelingenwerk. Er is een mevrouw op straat gezet: zij heeft een negatieve beschikking van de IND ontvangen. In vaktermen: zij is geklinkerd.
Stad en land is afgebeld door de vrijwilligers van VWON maar niemand kan deze mevrouw helpen. Alle opvangadressen zijn vol, ofwel nemen geen mensen buiten de regio op. Of VOD een kamer voor deze dakloze Afrikaanse vrouw heeft voor een paar weken? Dan kunnen juridisch medewerkers uitzoeken wat de juridische situatie van mevrouw is, en of er nog iets te verzinnen is.
Nu heeft VOD nog een ruime zolder met eigen wastafeltje beschikbaar in een huis waar een gezin met 3 kinderen woont. Dus we gaan akkoord.
De familie is erg gespannen dat er iemand bij hen in huis komt wonen. Ze hebben al zoveel meegemaakt in de diverse locaties waar ze de afgelopen jaren opvang hebben gekregen. Spanningen, vechtpartijen en gedwongen uitzettingen met geweld gebeuren ook op COA gezinslocaties.
Maar goed, ze begrijpen ook dat deze mevrouw in nood is en zonder dak en dat onze stichting niet voor niets Vluchteling onder Dak heet. Dus ondanks dat het spannend is en mevrouw enkel Frans(!) spreekt, installeren we mevrouw op zolder.
Alleen blijkt na enkele nachten al, dat mevrouw zwaar getraumatiseerd is. Nachtmerries en gillend wakker worden horen daarbij. Bij het intakegesprek een paar dagen later blijkt mw niet te weten wie wij zijn, hoe ze in het huis terecht is gekomen en waar zij de week ervoor was. Zij ziet mensen (mannen) die er niet zijn en op straat hoort ze voetstappen die haar achtervolgen.
Dit kan VOD niet aan. Een vrijwilligersorganisatie met 2 mensen vaste staf die beide 1,5 dag hebben om 20 cliënten te begeleiden. Er moet NU een andere oplossing gezocht worden, de telefoon in! Crisisdiensten van GGZ instellingen zeggen niet te kunnen helpen. Dat moet via de huisarts worden aangevraagd. Op stel en sprong een huisarts zoeken. Hopen dat mevrouw ons goed genoeg vertrouwt om mee te gaan. Ze gaat met iemand van VW, maar de huisarts weet eigenlijk ook geen raad. Weer bellen en overleggen met GGZ instanties, die aangeven geen opvang te bieden voordat er een behandelplan is. En dat behandelplan kan pas worden gemaakt als mw stabiel is, dat wil zeggen dat zij een vast verblijfsadres moet hebben.
Inmiddels is de situatie in het huis onhoudbaar geworden. De dochters durven hun kamer niet meer uit, de jongste kinderen niet meer in hun eigen bed te slapen. De gemeente word ingeseind: dit kan niet langer duren. Dan volgt overleg met burgemeester en wethouder, procesmanagers worden ingeschakeld, het Startpunt is druk in de weer om een oplossing te verzorgen.
Maar overal waar we aankloppen vangen we bot: in feite is er geen oplossing voor ernstig verwarde dakloze mensen zonder status, zonder zorgverzekering (ook al zijn zorginstellingen verplicht zorg te verlenen en is er een regeling bij het CAK voor de financiën). Het is toch een schande dat deze mensen zo op straat gezet worden!
Uiteindelijk treedt gemeente Wageningen kordaat op: mevrouw wordt voorlopig in een hotel opgevangen en er wordt bemoeizorg ingeschakeld. Zij heeft regelmatig psychotische perioden waarin zij haar trauma’s herbeleeft. Het duurt ruim 2 weken voordat zij door kan naar het Medisch Opvangproject Ongedocumenteerden in Amsterdam. Daar kan zij adequate zorg, begeleiding en onderdak krijgen in een huis met andere Afrikaanse vrouwen. Het geeft ons een goed gevoel dat de gemeente zeer snel haar fiat gaf voor deze oplossing.
