Twee weken geleden kwamen we in contact met een jongeman die duidelijk wat hulp kon gebruiken. Al twee maanden sliep hij dan weer op de bank van een vriend, en dan weer buiten. Dit omdat zijn hoger beroep was afgewezen en hij het AZC eind januari moest verlaten. Alsof dat alleen al niet genoeg was, had hij ook al twee maanden geen medicijnen meer gehad voor zijn behoorlijk stevige, chronische medische problemen. Hij kon daardoor nauwelijks lopen.
Dat betekende voor onze staf even alles aan de kant en flink aan de bak. Gelukkig hadden we nog een kamer vrij in het Logeerhuis, daar kon hij direct na het intake-gesprek terecht. De volgende dag langs Emmaus Wageningen om een fiets voor hem te regelen en een rondje gebeld langs de huisartsen om hem in te schrijven. Die middag konden we langskomen bij de betreffende huisarts. Zijn medicijnen konden gelukkig een paar dagen later al worden afgehaald.
Dat leverde het volgende gesprekje op:
Hij: ‘Wow, de zon schijnt weer!’
Marre: Ja het is mooi weer, he?
Hij: ‘Ja, dat ook. Maar ik bedoel eigenlijks iets anders. Ik hoef niet meer ’s nachts te lopen om warm te blijven, want ik heb een kamer. Ik hoef helemaal niet meer te lopen, want ik heb nu een fiets. Ik ben bij de dokter geweest en krijg binnenkort medicijnen. Daarom zeg ik, de zon schijnt weer!’
Kijk daar doen we het voor. Nu de basis voor hem weer wat op orde is, gaan we aan de gang met het juridische deel. Dat wordt niet makkelijk, maar bij VOD zijn we er dan ook niet voor de makkelijke zaken!
