Hebben we te maken met een COA affaire?

Een kwetsbare vrouw, zo kent iedereen haar. Na hun afwijzing voor asiel hebben haar beide volwassen kinderen, waarmee zij naar NL kwam, een herhaalde asielaanvraag op grond van bekering gedaan. Beide kinderen zijn in zware mate ” met de bijbel” geraakt. Mevrouw is zo verward, dat andere maatregelen nodig zijn. VOD kan haar niet verder helpen en zij beland bij een organisatie die ongedocumenteerde vrouwen probeert te emanciperen, NL taal te leren, en een toekomstperspectief te vinden. Dan volgt het zware Coronajaar, de vrouw krijgt een zwaar geval van Corona en krijgt later in het jaar ook nog psychotische perioden.

Ondanks dit alles is zij blij dat ze in de buurt van haar kinderen woont.

Als zij zich begin september meldt in ter Apel, heeft zij een brief van haar advocaat bij zich, die een dringend beroep doet, op psychisch medische gronden, om mevrouw in dezelfde regio te plaatsen waarin zij een vertrouwensband met een psychiater heeft. Mevrouw wordt geplaatst in DEN HELDER. Ook VOD schijft een mail met het verzoek om overplaatsing, waarin ik wijs op haar labiele psychische situatie en het steunnetwerk wat zij heeft, inclusief haar kinderen in deze regio. AZC Nijmegen heeft inmiddels aangegeven plek te hebben en verzoekt COA ter Apel contact op te nemen.

Afgelopen maandag kreeg VOD een persoonlijk telefoontje waarin werd medegedeeld dat het COA het hebben van een netwerk in een regio beschouwt als langdurig illegaal verblijf in NL, wat zij niet wil belonen en daarom niet tot overplaatsing overgaat. Psychisch-medische zorg zal worden opgestart en er zal in Den Helder goed voor mevrouw gezorgd worden. Ik meld dat mevrouw dagelijks haar zoon belt met het berichten als dat zij geen incontinentieluiers meer heeft en zij niet weet waar de winkel is. Er wordt nog wat vaag gepraat over dat bezoeken van haar kinderen mogelijk is ( in de praktijk wordt met geluk eens per 2 maanden een dagkaart afgegeven voor zoiets) maar de boodschap is duidelijk: er is geen plek voor flexibiliteit of medemenselijkheid in dit overheidsorgaan.

Hoe vaak en veel worden dit soort beslissingen genomen over zeer kwetsbare personen? Mensen die al een levensverhaal achter de rug hebben waar wij u tegen zeggen. Die dan door medewerkers van onze overheid worden behandels alsof zij iets fout doen, bijna alsof zij criminelen zijn door hier asiel aan te vragen. Die hierdoor nog verder beschadigd en in de war raken. Hoe kunnen wij Nederland zo ver gedwaald zijn? Het doet zo denken aan de toeslagenaffaire, waarin mensen door een overheidsdienst in een ge-isoleerde toestand op hun knieen worden gedwongen terwijl zij niks fout hebben gedaan.