Op vrijdagochtend werd M. wakker omdat zijn kamerdeur in het AZC Keijenbergseweg, Wageningen geopend werd. Acht mannen in 2 politiebusjes waren die ochtend gekomen om hem mee te nemen naar Vreemdelingendetentie in Rotterdam. M. kreeg even tijd om een koffer in te pakken en daar gingen ze.
In Rotterdam moest hij zijn persoonlijke bezittingen inleveren, waaronder zijn mobiele telefoon. Wel mocht hij bellen met de vaste lijn van het detentiecentrum, en dus belde hij zijn goede vriend A., die ook client is bij VOD.
Wanhopig en in de war, want waarom was hij opgepakt? Zijn hoger beroep liep nog. Hij had nog geen brief van het COA gekregen dat hij het AZC moest verlaten. Niemand had hem verteld dat dit kon gebeuren. Hij had een nog geldig paspoort, dus als Dienst Terugkeer & Vertrek een ticket zou boeken naar zijn thuisland, kon hij zomaar worden uitgezet. Terwijl hij lid is van de belangrijkste oppositie-partij en groot gevaar loopt bij terugkeer.
Zijn vriend A. belde ons en we zochten contact met de asiel-advocaat en piket-advocaat (advocaat die wordt toegewezen als je in vreemdelingendetentie wordt gezet) en stuurden hen de nodige stukken. Probeerde ook DT&V en IND te bereiken, maar natuurlijk hielden zij de boot af; ‘vanwege privacy-redenen mogen we geen informatie geven over mogelijke uitzetting’.
M. zat een weeklang in een isoleercel en mocht 1 uur per dag ‘luchten’. Hij gebruikte die tijd om zijn moeder, A. of mij te bellen. In die week zag hij mensen die met scheermesjes hun polsen of hals doorsneden, zo wanhopig waren zij. Hij sprak een man die al 11 maanden in detentie zat, en geen idee had wat er met hem zou gebeuren.
Hij maakte een afspraak met VluchtelingenWerk, zij vertelden hem dat het onbekend was hoe lang detentie kon duren – maanden, of soms een jaar of langer. Maar lang leve onze advocaten en nog werkende rechtsstaat! Want na 1 week slapeloze nachten ging opnieuw op vrijdagochtend zijn kamerdeur (in detentie) open. Hij mocht gaan.
Zijn advocaat had beroep aangetekend tegen de inbewaringstelling (IBS) en de rechtbank had bepaald dat de IBS onvoldoende gemotiveerd was door DT&V. Dus hij was vrij.
Hij nam de trein terug naar Wageningen, maar naar het AZC durfde hij niet terug. Bovendien bleek zijn kamer al vergeven door het COA aan een ander. Dus logeert hij nu in een woning van VOD en wacht een nieuw hoofdstuk. Hoe dat eruit zal zien, weet hij niet. Wij weten het ook niet, we gaan ons er samen over buigen.
